ساز و قوپوز تنها سنگر و قلعه در آذربایجان و شاید در کل جهان است که هیچ وقت تسخیر و توسط دشمنانمان اشغال نشده است.
هر آهنگ وپوز پاسپورت و سندیت حضور تاریخی تُرک ها در آن سرزمین است.
مکتب آشیق ها در آذربایجان از دربند گرفته تا کرکوک علی رغم تکه پارچه شدن آذربایجان در عین کثرت وحدانیت خود را حفظ کرده است:
مکتب بورچالی
مکتب گنجه
مکتب کلبجر
مکتب قاراداغ
مکتب تبریز
مکتب اورمیه
مکتب نخجوان
و...
اما آنچه که در این میان غریب و حتی از دید آشیق ها هم کنار افتاده، مکتب تاریخی ایروان می باشد.
اگر بگوییم هنر و صنعت آشیقی بر پایه مکتب ایروان زنده مانده است سخنی به گزاف نگفته ایم، چون آشیق علعسگر که امروز ۶۰ میلیون آذربایجانی با شعر و با هنر موسیقی وی آشناست برخاسته از مکتب ایروان می باشد.
همچنین آهنگ معروف "گوُیچه گولو و ایروان چخورو" امروزه توسط تمامی آشیق ها اجرا می شود.
اخیرا گروهی از نویسندگان،آشیق ها و محققان آذربایجان ایران در نامه ای به مسئول محترم شعبه نویسندگان آذربایجان ایران در باکو خواستار ثبت جهانی ایروان چخورو در یونسکو شده اند.
بعبارتی ثبت این اثر بعنوان میراث معنوی آذربایجانیان، پیام های خاص خودش را به زیاده خواهی ها و به رفتارهای التهابی «نیکول پاشینیان» نخست وزیر ارمنستان خواهد داد و مطمئنا این پتک را بر سر پاشینیان خواهیم کوفت.
لذا بر تمامی هنرمندان،آشیق ها، شاعران، فعالان، سایت ها و رسانه ها لازم است به احترام قاراباغ و به دور از افراط و تفریط در ثبت «ایروان چخورو» بنام آذربایجان فعالیت های رسانه ای خود را آغاز کنند.
درخواست ثبت جهانی آهنگ «ایروان چخورو» توسط آشیق های آذربایجان ایران در خیلی از سایت های کشور جمهوری آذربایجان پوشش داده شده است.
حسن کریمزاده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر